அழகு - பூமியும் அதில் வாழும் மக்களும்...

நாம் வாழும் இந்த யுகம் மிகவும் அசாதாரமான ஒன்று என விஞ்ஞானிகள் நம்புகின்றனர்.
காரணம், பூமி தன் வாழ் நாள் முழுவதும் கண்ட மாற்றத்தை விட கடந்த ஐம்பது வருடங்களில் கண்ட மாற்றம் தான் மிக மிக வலியதாம்.

அழிந்து வரும் காடுகள், பெருகி வரும் நகர பரப்பளவு, நாம் தினம் தினம் கரைக்கும் இயற்கை வளங்கள், வாகனங்களும் உற்பத்திச்சாலைகளும் கக்கும் புகை இவையெல்லாம் நம் பூமியின் வாழ்நாளை குறைக்கும் காரணிகலாம்.

நாம் வாழும் வாழ்க்கைப் பாணியை மாற்றி, மீதமிருக்கும் இயற்கை வளங்களை இழந்துவிடாமல் தடுக்க, பூமியின் தட்ப வெட்பநிலை மாற்றத்தால் நிகழும் வெள்ளம் பூகம்பம் சுனாமி போன்றவற்றை குறைக்க,  இன்னும் பத்து வருடங்கள் தான் இருக்கிறதென கணித்திருக்கிறார்கள் விஞ்ஞானிகள்.

மேற்சொன்னவற்றை உலகிற்கு உணர்த்த "The Home Project" என்றொரு செயல் திட்டத்தை நிறுவி மூன்று வருட உழைப்பு, ஐம்பது நாடுகளில் நூத்தி இருபது இடங்களின் மேல் பறந்து "Home" என்ற இந்த குறும் படத்தை உருவாக்கி இருக்கிறார்கள்.

உயிர் இந்த பூமியில் வந்ததெப்படி, வாழ கற்றதெப்படி, மாற்றங்கள் கண்டதெப்படி என்பதில் ஆரம்பித்து ஆப்பிரிக்க காடுகள், அலாஸ்காவின் பனி உறைந்த ஏரிகள், துபையின் செயற்கை தீவு, அன்டார்டிக்காவின் பனிப் பாளங்கள், வட துருவத்தில் கரைந்து கொண்டிருக்கும் பனி, வறுமையில் வாடும் பங்களாதேஷ்ல் வெள்ளத்தில் மூழ்கிய வயல்கள், சிலி தீவில் குமுறும் எரிமலைகள், ஹைதியில்(Haiti) மண் சரிவினால் காணாமல் போகும் மலைகள், நடுக்கடலில் காற்றாலைகள் அமைத்து மின்சாரம் உற்பத்தி செய்யும் டென்மார்க்.. இவை மட்டுமல்லாமல் சீனா, தென் கொரியா, கோஸ்ட்டா-ரீக்கா, ஸ்பெயின், பிரான்ஸ், க்ரீஸ், முரீசியஸ் தீவுகள், இந்தியா, இந்தோனேசியா, ஐஸ்லாந்து, ஜப்பான், போட்ஸ்வனா, பிரேசில், கனடா மற்றும் பல நாடுகளில் நம்மை கொண்டு சேர்க்கிறது இந்தப் படம்.

பிரமிப்பூட்டும் கோணங்களில் சுழல்கிறது முழு படமும். படம் முழுவதுமே ஹெலிகாப்டர்களில்  பறந்து படமாக்கியிருக்கிறார்கள். ஹெலிகாப்டரின் முன் பகுதியில் இறுகப்பற்றிக்கொள்ளும் 'CineFlex' எனப்படும் அதி நவீன காமெராவை பயன்படுத்தி தான் இந்த திரை ஜாலம் செய்தார்களாம்.

யான் ஆர்தஸ் - பேர்ட்ராண்ட்(Yann Arthus-Bertrand) என்ற பிரெஞ்சு நாட்டு புகைப்படக்காரர் தான் இந்த படத்தை இயக்கியிருக்கிறார்.

படத்தை பற்றிய அனுபவங்களை அவர் கூறுகையில், முதல் வருடம் பல்வேறு நாடுகளைச் சுற்றி வந்து அந்தந்த நாட்டில் தாங்கள் படம் பிடிக்க அனுமதி கேட்டே அலைந்தார்களாம்.  இதில் இந்திய அரசாங்கத்திடம் அனுமதி வாங்க அலைந்ததைப் பற்றிச் சொல்லி புலம்பி இருக்கிறார் மனுஷன். ராணுவம், வெளியுறவுத்துறை, தூதரகம், விமானப்படை, அரசியல்வாதிகள்  என முன்னும் பின்னும் இவரை அலைக்கழித்து இறுதியில் தான் அனுமதி அளித்ததாம் இந்திய அரசாங்கம்(வாழ்க இந்தியா!). மேலும் சில நாடுகளில், இவர் படம்பிடிக்க பயன்படுத்திய கேமராவால் அனுமதி மறுத்தார்களாம். காரணம், இந்த கேமராக் கண்கள் பயன்படுத்தும் High-Definition(HD) தொழில்நுட்பம் கொண்டு சுமாராக ஐம்பது மைல் தூரத்தில் சுண்டி விடப்படும் நாணயத்தில் பூவா தலையா என்பதை துல்லியமாக சொல்லி விடலாமாம். ராணுவ ரகசியங்களை வேவு பார்க்க வந்ததாகவும் துரத்தினார்களாம் இதனால்.

இது மக்களிடையே விழிப்புணர்வை ஏற்ப்படுத்த தயாரிக்கப்பட்ட படம். இந்த படம் உருவாக அதற்க்கு பண உதவி செய்ய முன்வந்தது PPR குரூப் என்னும் பிரெஞ்சு நாட்டு நிறுவனம்(நம்மில் பலருக்கு பூமா(Puma) காலணிகள் மற்றும் கூசி(Gucci) என தெரிந்திருக்கும்)

மொத்தம் நாற்பது மொழிகளில் மொழிபெயர்க்கப்பட்டுள்ள  இந்த படம், உலகம் முழுவதிலும் பல்வேறு சர்வதேச திரைப்பட விழாக்களில் திரையிடப்பட்டுள்ளது. சிறந்த தயாரிப்பு, கேமரா என பல்வேறு விருதுகளையும் வாங்கி குவித்துக்கொண்டிருக்கிறது.

Youtube தளதில் மட்டும் இரண்டு கோடி முறை பார்க்கப்பட்டிருக்கிறது.

படத்தின் சாராம்சம்...
அழகு - பூமியும் அதில் வாழும் மக்களும்.
பூமியின் அழகை போற்றி பாதுகாப்பதும் அதில் வாழும் மக்களின் பொறுப்பு தான்.

சுமாராக ஒன்றரை மணி நேரம் ஓடும் இந்த படம் கண்டிப்பாக நாம் பார்த்து ரசிக்க வேண்டிய ஒன்று.
இதோ உங்கள் பார்வைக்கு...

http://www.youtube.com/watch?v=jqxENMKaeCU

மலரே ஒரு வார்த்தை பேசு...இப்படிக்கு பூங்காற்று (பயணக் கட்டுரை) -2

பகுதி-1


'இன்னும் முப்பது நிமிடங்களில் நாம் தரையிரங்கிவிடலாம்... உங்கள் இரவு நல்லிரவாக மலரட்டும்.. நன்றி' என்றார் விமானி.


நான் சென்றிறங்கும் இடம் 'டென்னிசீ' மாநிலத்தின் 'மெக்கீ டைசன்(McGhee tyson) விமான நிலையம்'


டென்னிசீ(Tennessee) - அமெரிக்காவின் தென்கிழக்கு மாநிலங்களிலொன்று. நாற்பத்தி இரண்டாயிரம் சதுர மைல்கள் பரப்பளவு, ஜனத்தொகை - சுமாராக அறுபத்தி இரண்டு லட்சம் பேர்(நம் தமிழகத்தின் பரப்பளவு ஐம்பதாயிரத்து இருநூறு சதுர மைல்கள்... நாம் ஆறே முக்கால் கோடி பேர்(!)).


டென்னிசீ என்றதுமே பெரும்பாலான அமெரிக்கர்களுக்கு நினைவில் வரும் பெயர் 1960-களில் புகழ் பெற்ற "எல்விஸ் ப்ரெஸ்லே(Elvis Presley)" என்ற அமெரிக்க பாடகர். இவர் வாழ்ந்து மறைந்தது டென்னிசீ மாநிலத்தின்   மெம்ப்சிஸ்(Memphis) என்னுமிடத்தில்.


என் முந்தைய பதிப்பில், சொல்ல மறந்த முக்கிய நிகழ்வு ஒன்று...

நான் சிகாகோவில் விமானமேறும் சமயம் என் தோளில் இருந்த பையின் எடை அதிகமென்று கூறி, அதிலிருந்த சிலவற்றை மற்றுமொரு பைக்கு என்னை மாற்றச்சொல்லி அறிவுறுத்தினாள் விமானப் பணிப்பெண் ஒருத்தி. என்னுடைய பயண முடிச்சுகளின் பெரும்பகுதி புகைப்படக்கருவிகளும் கண்ணாடிவில்லைகளும் தான். அவை இதோ உங்கள் பார்வைக்கு.

"பெண்ணே நான் ராக் பெல்ளர் குடும்பத்தில் ஒருவனல்ல, இந்த கண்ணாடிவில்லைகள் எனக்கு மிகவும் முக்கியம்" என்றேன். 


என் தோளில் இருந்த பையல்லாமல் மற்றுமொரு பையை என்னிடமிருந்து வாங்கிக்கொண்டு, புன்சிரிப்போடு "எங்களால் முடிந்ததைச்  செய்கிறோம் அன்பரே!" என்றாள்.

பயணம் முழுவதுமே,  தேனிலவு பிரயாணத்தில் புது மனைவி பக்கத்தில் உட்காராமல் தவிக்கும் மணாளனின் இதயம் போல் தவித்துக்கொண்டிருந்தது என் இதயமும். காரணம்., என் கண்பார்வையை விட்டு நகரவிட்டதில்லை என் புகைப்பட உபகரணங்களை.


விமானத்தில் இருந்து இறங்கியதுமே, என் பையை தேடத்தொடங்கினேன்.
'அன்பார்ந்த பயணிகளே! உங்களின் வருகைக்கு நன்றி, உங்களின் பயண முடிச்சுகள் இதோ' என்றாள் ஒரு மீன் கண்ணழகி ஒரு ஆளுயர அடுக்கு தட்டைக் காட்டி. 
ஒரு நோட்டதிலேயே உணர்ந்துவிட்டேன் என் பை அதில் இல்லை என்று. மீண்டுமொருமுறை நோட்டம்... கண்டிப்பாக இல்லை. 
'அட முருகா! வெள்ளைக்காரியை நம்பி குடுத்தேனே.. தேவை தான் எனக்கு... ' என்று நொந்து கொண்டிருக்கும் நேரம்....


..."நீங்கள் தானே குமரன்" என்று என் பின்னாலிருந்து ஒரு ஆண் குரல். 


'வேட்டையாடு விளையாடு' கமல் போன்றதொரு மிடுக்கேறிய தோற்றம், ரே-பான் கண்ணாடி, வலது கையில் இரண்டு தேசத்து மணி காட்டும் ராடோ, தன் கோட்டின்(Coat) இடது கையோரம் 'Tommy Hilfiger' என சின்னதொரு முத்திரை என மென் புன்னகையோடு தன் பெயரை வில்லியம் என்று அறிமுகப்படுத்திக்கொண்டு கை குலுக்கினார் அந்த நபர். 


"குமரன், நான் தான். நான் நினைப்பது சரியாக இருந்தால்.. நீங்கள் தானே நான் வந்த விமானத்தின் விமானி" என்றேன்(விமானப்பயணம் ஆரம்பிக்கும் போது விமானிகள்.. தங்கள் பெயரையும், தங்கள் துணை விமானிகள் பெயரையும் அறிவித்துக்கொள்வது வழக்கம்.. அப்படி கவனித்ததுதான் இவர் பெயரையும்).


"உங்கள் ஊகம் சரி தான் குமரன்" என்றார்.


நானும் "பத்திரமாக என்னை இங்கு கொண்டு வந்து சேர்த்ததற்கு நான் உங்களுக்கு நன்றி சொல்ல கடமைப்பட்டிருக்கிறேன் வில்லியம்" என்றேன்.


"நன்றி.. " என்றார் கொஞ்சம் கூட அலட்டல் இல்லாமல்.


"குமரன், இதோ உங்கள் பை. இதில் உடையும் தன்மை வாய்ந்த பொருட்கள் இருப்பதாகவும்., அதை பத்திரமாக வைக்க வேறு இடமில்லாததால், என் குழுவின் பணிப்பெண் ஒருத்தி நான் என் பயண முடிச்சுகளை வைக்கும் பிரத்தியேக இடத்தில் இதையும் வைத்துக்கொள்ளுமாறு வேண்டியிருந்தாள்.. வந்திறங்கியதும் உங்களிடம் ஒப்படைக்க உறுதி கூறினேன்..." என்று கூறி பையை என்னிடம் ஒப்படைத்தார். அடடா! அதுக்குள்ள வெள்ளை தோல் மேல சந்தேக பட்டுடோமே என்று தன்னைத்தானே குட்டிக்கொண்டது என் மூளை.


"மிக்க நன்றி வில்லியம்..." இது நான்.


"உங்களை சந்தித்ததில் மகிழ்ச்சி..." என்று மீண்டும் கைகுலுக்கி புன்னகைத்து விட்டு கூட்டத்தில் சென்று மறைந்தார் வில்லியம்.


நேரே நடக்க ஆரம்பித்தேன் கார் பதிந்து வைத்திருந்த இடம் தேடி. "Enterprise Car Rental" என வெளிர் பச்சை ஒளிப்பலகை வரவேற்றது.


மெக்கீ டைசன் - உள் நாட்டு விமான நிலையம் தான். டென்னிசீ மாநிலத்திற்கு வரும் பெரும்பாலான சுற்றுலா பயணிகளை கவரும் விமான நிலையமும் கூட.
முதலாம் உலகப்போரில் வீர மரணம் அடைந்த 'சார்லஸ் மெக்கீ டைசன்' என்ற விமானியின் நினைவாகத்தான் இந்த பெயராம்.


சுத்தத்திற்கு இலங்கான வெளிர் தரை, நடக்கும் வலிகூட கால்களுக்கு கொடுக்காத நகரும் தரை இதெல்லாம் போதாதென கண்களுக்கு இதமளிக்க ஒரு பச்சை பசும் தோட்டமும் அதன் ஊடே நீரோட்டமும்...இதில் கால் பங்கு நம் சென்னைப்பட்டின விமான நிலையத்திற்கும் வந்துவிட்டால்(!)...


Starbucks காபியின் சுகந்தம் என் மூளையை சீண்டி என்னை நிஜவுலகிற்கு கொனர்ந்தது.


"மிஸ்டர் குமரன், டென்னிசீ மாநிலத்திற்கு உங்களை வரவேற்கிறேன்" என்றது ஆளுயர ஆலிவ் பழம் ஒன்று.
"ஹாய்..." இது நான்.


"டென்னிசீ மாநிலத்திற்கு வருவது இது உங்களுக்கு முதல் முறையா ?" இது அவள்.
டென்னிசீ மாநிலம் வந்தது மட்டுமல்ல, அழகு மயில் ஆங்கிலம் பெசக்கண்டதும் இது தான் முதல் முறை" என்றேன் நான்.
கன்னங்கள் இளஞ்சிவப்பாக மாறி "நன்றி" என்றாள்.
"என் பெயர் ரீடா, இன்று உங்களுக்கு வேண்டிய கார் ஏற்பாடு செய்து தர வேண்டியது என் பொறுப்பு" என்றாள் ரீடா.




                                                                                                             ........மீண்டும் சந்திப்போம்...J